بازدید از انجمن آایمر

چند وقت پیش، از انجمن آایمر ایران بازدید کردیم. حیرت‌انگیز بود. هفده سال پیش، از یک اتاق شش متری آغاز شده و امروز، در یک ساختمان فاخر استقرار دارد. هدفشان این است که کیفیت زندگی مبتلایان، بهتر شود. درباره این سازمان مردم‌نهاد، بسیار می‌توان گفت: از مناعت طبع گردانندگانش تا وسعتِ پوششِ فعالیت‌هایشان تا روابط بین المللی درخشان؛ اما رویکرد پیشگیرانه و مبتنی بر پژوهش آن‌ها، نظرم را بیش از هر چیز جلب کرد. از آنجا که تشخیص زودهنگام، بار ناشی از معلولیت‌های آینده را بسیار کم می‌کند، در همکاری با دپارتمان‌های علمی داخلی و خارجی، در حال تدوین ابزار غربالگری آایمر در ایران بودند. قصد داشتند در قالب یک طرح جامع، به وزارت بهداشت پیشنهاد کنند که غربالگری آایمر، در خدمات پی‌اچ‌سی ادغام شود. همینطور یک رجیستری بزرگ از مبتلایان به آایمر گرد آورده‌اند که ارزشش برای پژوهشگران، روشن است. آنها هفت هزار پرونده و دو هزار مراجعه‌کننده فعال دارند. دارند 'سند ملی دمانس' را تهیه می‌کنند تا پژوهشگران، بالینگران و ارائه‌دهندگان خدمات، وحدت رویه داشته باشند. بعلاوه در راستای انگ‌زداریی، سندی تهیه کرده‌اند تا واژه‌هایی مثل 'زوال عقل' با واژه‌های بهتر، جایگزین شوند. خیلی عجیب بودند. همزمان مرکز روزانه، درمانگاه، نشریه، خیریه و کمپین هم داشتند. به زودی کرسی می ملل متحد را کسب خواهند کرد. سی شغل هم ایجاد کرده‌اند. از آن جاهای پیدانشدنی‌ست. آدم را یاد فضای کمیته پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی ایران می‌انداخت.